Gisteren is de laatste wedstrijd waarvoor ik nog ingeschreven stond afgelast. De Eiger Ultra Trail, niet zomaar een loopje. Het komt als geen verrassing, wel als teleurstelling, bitter als gal. Hoop drijft de mens voort, de wetenschap staat in dienst van hoop, hoe ijdel en naïef dat ook moge zijn, zeker nu.
Kwart over vijf in de ochtend. Met moeite kom ik uit bed, een oude man die vraagtekens zet achter elk voornemen, achter elke beweging en vooral achter zichzelf. Wanneer ik desondanks een half uur later over een verlaten A12 naar de Utrechtse Heuvelrug rijd en de Witte Wieven over de weilanden zie zweven, begrijp ik dat het de moeite waard is. Vraagtekens veranderen in uitroeptekens, mijn hart slaat over, het hart van een jongeman.
Precies om zes uur begin ik met lopen. Dit is het blauwe uur. Grijsblauw. De andere kleuren slapen nog, maar niet lang meer, ik loop recht op een aanzwellende gloed af, daar waar de zon zal verschijnen, daar wil ik heen, daar ga ik heen. Stil is het niet. Het groot orkest der vogels bevindt zich te midden van zijn ouverture, het adagio cantabile zal weldra uitmonden in een even wanordelijk als daverend alegro, dat de rest van de dag zal voortduren.
Advertentie - Lees hieronder verder. Hier in dit bos, waar de natuur zich toont in al haar schoonheid maar ook in totale onverschilligheid, barst mijn ventiel. Een ree slaat me meewarig gade, draait me zijn witte kont toe en slentert weg.
Het Leersumse veld, precies op tijd voor de eerste zonnestralen. De vlakte licht zilver op. Het heeft gevroren, nog steeds is het rond het vriespunt, hoewel ik de beginnende warmte op mijn wangen voel. Ik pak een blaadje vast dat bedekt is met rijp en laat het ijs tussen mijn vingers smelten.
Ik loop, ik kijk, ik adem en ik denk. Naarmate de uren verstrijken verlies ik af en toe mijn bewustzijn. Volautomatisch loop ik door, maar in staat van mentale afwezigheid, diep verzonken in niets, gereduceerd tot een bewegend lichaam. Dit zijn de gelukkigste momenten.
Nike Dri-FIT Sportlegging. Tijdelijke levensvormen zijn we, ondanks de complexiteit van onze emoties, onze bouwwerken, onze geschiedenis, onze aspiraties en ons bewustzijn. Wij zijn allen gelijk in onze kwetsbaarheid en daarom allen samen. Deze gedachten wil ik onthouden, wanneer het virus is verdwenen.
Iets minder dan zes uur, iets meer dan zestig kilometer later ben ik terug. Er heerst een weldadage stilte in me. De zon staat hoog, het is warm geworden, ik doe mijn rugzak af en ga op het randje van de laadruimte van mijn auto zitten. Eindelijk. Zitten.
Beweging, schreef kunstenaar Martin Creed, is het tegenovergestelde van de dood. Hardlopen, lang of kort, samen of alleen, in de stad of het bos, is de schoonheid van menselijke beweging in haar puurste verschijning. Alle wedstrijden mogen afgelast zijn, de liefde voor hardlopen gaat altijd door.
