Jill Holterman van advocate naar de Olympische Marathon

VIDEO CREDIT: LAGOMCULTURE

Bij de NN Mission Marathon deed Jill Holterman (29) afgelopen zondag wat ze wilde doen: ze plaatste ze zich voor de Olympische Spelen. Het kwam alleen drie jaar eerder dan ze twee jaar geleden - vóór corona - had gedacht. Over haar indrukwekkend vlakke marathon (eindtijd: 2.28.18) spraken we haar deze week, in de podcast Susy Q&A. Over haar beslissing het roer radicaal om te gooien, spraken we de Egmondse atlete twee jaar geleden, toen ze nog 30 uur in de week advocate was:

Tekst: Koen van der Velden
(Februari 2019)

Het is ‘s avonds na achten als Jill Holterman (27) een eerste hap neemt van haar avondeten, een pasta met zalm, groenten en geitenkaas, bereid door haar man (en hardloper) Ronald Schröer. Ja, het diner is wat aan de late kant, zegt de langeafstandloopster uit Egmond aan den Hoef. ‘Het komt vaker voor.’ Alles heeft te maken met haar baan als advocate. Dertig uur per week, maar meestal meer dan dat, werkt ze bij een kantoor in Alkmaar, waar ze zich specialiseert in arbeids-, contract- en sportrecht. De dagen zijn lang, soms langer dan gewenst, maar ze geniet van haar werk. ‘Als meisje wilde ik heel graag advocaat worden,’ zegt Holterman. Het was niet haar enige wens: ‘Het leek me fantastisch om heel hard te kunnen rennen.’ Vooral het voorbeeld van Paula Radcliffe maakte indruk op de jonge Egmondse. Wanneer Holterman het Britse marathonicoon op televisie zag lopen, dacht ze: ja, dat wil ik later ook.

Combinatie van twee dromen

De afgelopen jaren combineerde ze haar twee dromen, zo goed en kwaad als het ging. In haar vakgebied staat ze op het punt de papieren te bemachtigen waarmee ze zich levenslang advocate mag noemen. In de loop der jaren, al studerend en werkend, ontpopte ze zich ondertussen tot een van de betere langeafstandloopsters van Nederland. Ideaal is de dubbelrol niet. Als loopster is Holterman kwetsbaar, zelden uitgerust. Blessures speelden haar parten. Altijd had ze het idee dat er meer uit haar sportcarrière te halen was. Afgelopen zomer, na een seizoen waarin ze belangrijke stappen zette (waaronder een nieuw pr op de halve marathon, 1.13,34), hakte Holterman de knoop door. Vanaf dit najaar zal ze zich volledig op het hardlopen richten en gaat de advocatuur tijdelijk de ijskast in. De marathon bij de Spelen van Parijs, in 2024, is haar doel.

'Volg Runners World'

Op een dinsdagavond in februari is Holterman herstellende van een knieblessure die haar de eerste maanden van het nieuwe seizoen kostte. Zo miste ze het NK 10 kilometer bij de Groet uit Schoorl Run, waar ze vorig jaar nog excelleerde en brons haalde. De oorzaak van haar fysieke ongemak is overbelasting, denkt ze. Fysiek en mentaal. Haar werkschema hielp niet mee. ‘De afgelopen maanden zijn drukker geweest dan normaal.’

Hoe kwam je tot de beslissing om je volledig op je sport te richten?

‘Ik heb er vaker aan gedacht, maar zag nooit de mogelijkheid om het echt te doen. Ik moet m’n rekeningen betalen, moet boodschappen kunnen doen en op trainingskamp kunnen. Als ik was gestopt met werken, waren alle investeringen voor niets geweest. Nu ik in augustus dat papiertje ga halen waarmee ik me de rest van m’n leven advocate kan noemen, ligt dat anders. Ik kan niet zeggen wanneer ik de beslissing precies nam, maar ik merkte al langer dat ik mezelf tekort deed als atlete. In 2017 ben ik overgestapt naar m’n huidige coach, Gerard van Lent, en die vertelde me dat ik niet zo belastbaar ben als hij zou willen. Hij zei dat ik met beperkte training mooie resultaten neerzet, maar hij was gewend om met atleten te werken die fysiek meer aankunnen dan ik. Hij dacht dat het deels aan m’n werk lag. Dat zette me aan het denken.’

Bij de EK cross in Tilburg won je goud, in een team met Susan Krumins, Jip Vastenburg, Maureen Koster en Julia van Velthoven. Hoe kijk je naar je collega’s die al full-prof zijn?

‘Ik vond het vooral inspirerend om te zien dat Susan vorig jaar zilver haalde bij de EK in Berlijn. Dat was wel een momentje. Toen dacht ik: wauw, dat lijkt me zo gaaf. Dat is iets wat ik ook graag zou willen, presteren op dat niveau. Maar dan zou ik bepaalde keuzes moeten maken. Trainen en leven om op dat niveau te komen. Voor mij was Susan wat dat betreft een mooi voorbeeld.’

FOTO: Erik van Leeuwen

Was het een moeilijk besluit?

‘Ja, dat was het wel. De financiële kant is lastig. Ik moet nu echt sponsoren gaan vinden die me willen steunen. Op de een of andere manier voelde het opzeggen van m’n baan ook een beetje als falen. Ik sta er honderd procent achter, hoor, want lopen is iets dat ik heel graag wil, maar zo ervoer ik het wel. Alsof ik niet kon voldoen aan het ideaalplaatje dat ik mezelf oplegde. Hoezo zou ik moeten stoppen? Ik moet het toch gewoon allebei kunnen doen?’

Op topniveau doet niemand wat jij doet

‘Dat klopt, en ook dat zette me aan het denken. Mijn concurrenten gaan soms drie of vier keer per jaar op trainingsstage. Kunnen ‘s middags een dutje doen, rusten uit wanneer ze willen. Als je dat ziet, kun je twee dingen doen: jezelf zielig gaan voelen omdat jij het niet kunt, of ervoor zorgen dat het jou ook lukt. Ik heb nu voor het laatste gekozen.’

Denk je wel eens: wat als ik deze beslissing eerder had genomen? Hoe goed was ik dan wel niet geweest?

‘Ja, natuurlijk, dat schiet weleens in een split second door m’n hoofd. Dat probeer ik dan zo snel mogelijk van me af te zetten, want uiteindelijk heb je er niks aan. Je weet het ook niet. Misschien had ik helemaal niet harder gelopen. Dat ga ik nu ontdekken. Er wordt vaak gewezen naar mijn leeftijd. Daar heb ik geen boodschap aan. Ja, ik ben een laatbloeier, maar aan de andere kant ben ik pás 27 jaar oud. De beste langeafstandlopers pieken meestal na hun 35ste, dus wat dat betreft heb ik nog even om tot mijn top te komen. Daar wil ik vol voor gaan.’

Hoe doe je het eigenlijk, een fulltime baan combineren met hardlopen op niveau?

‘Ik stond er meestal niet zo bij stil, maar het is best pittig. Ook mentaal is het lastig. Als ik tempotrainingen doe, heb ik er niet zo’n moeite mee om m’n werk los te laten, maar tijdens duurlopen ben ik nog weleens bezig met wat ik nog af moet maken, of wat er de volgende dag moet gebeuren. Dat is een factor. Ik heb zelfs een keer mijn telefoon meegenomen omdat ik wist dat ik op dat tijdstip gebeld kon worden. Daar stond ik dan, midden in de duinen te bellen om een deal af te ronden. Dat is gewoon niet optimaal.’

Hoe zien je dagen eruit?

‘Ik train ‘s ochtends voor ik naar mijn werk ga. Op een normale dag ben ik van 10.00 uur tot 16.30 uur op kantoor, en daarna ga ik weer trainen. Vaak gaan Ronald en ik samen de deur uit. Als we terugkomen gaan we eten, en dan is de dag meestal alweer voorbij. Vrije tijd heb ik sowieso niet. In het weekend doe ik wat sociale dingen. Soms plan ik dan teveel in. Dat is weer niet handig als je wil herstellen van een drukke week. Maar ja, je hebt die sociale contacten ook nodig om je weer op te laden.’

Op trainingsstage na revalidatie

In februari ging Holterman na de laatste loodjes van haar revalidatie eindelijk weer eens op trainingsstage. Ze nam vakantiedagen op en ging drie weken naar het Keniaanse hardloopwalhalla Iten. Een inspirerende omgeving waar haar liefde voor de sport al eerder was bevestigd. Ooit werd ze er zes kilometer lang bijgehouden door een jongetje op badslippers. 'Dat was wel even confronterend.’

De volgende stap: een eerste hele marathon

In de komende jaren hoopt Holterman vaker op trainingskamp te kunnen, hopelijk met de steun van sponsoren. Een sportief plan heeft ze inmiddels uitgestippeld. Het komende jaar staat in het teken van duurvermogen. Volgend jaar hoopt ze deel te kunnen nemen aan de halve marathon bij de EK in Parijs. De volgende stap? Een eerste hele marathon, in 2021.

Olympische Spelen in Parijs

En dan, via de marathon op de EK van 2022, vol gas richting de Spelen in Frankrijk. ‘Ik ben een planner,’ zegt ze bijna verontschuldigend. ‘Dat kan handig zijn, maar het zit me soms ook dwars.’ Ja, als ze afwijkt van haar schema en zich onverhoopt weet te plaatsen voor de 10 kilometer van de Spelen van Tokio van volgend jaar, is dat natuurlijk mooi meegenomen, zegt Holterman. ‘Maar die lat ligt wel hoog, en ik wil me niet beter voordoen dan ik ben. Ook voor eventuele sponsoren. Ik wil geen dingen roepen die ik niet kan waarmaken. Dat ik Parijs in 2024 kan halen, daar ben ik echt honderd procent van overtuigd.’

Waarom kies je voor de marathon?

‘Ik denk dat ik daar het beste tot mijn recht kom, als ik daar goed voor kan trainen. Ik heb nog nooit een marathon gelopen, maar als ik kijk naar de halve, zie ik dat ik met relatief weinig training aardige stappen zet. Ik verbeter zelfs als ik er niet eens voor train. Als ik dat wél doe, slaan trainingen snel aan. Voor de halve marathon van Valencia, waar ik mijn PR liep, heb ik twee keer gericht getraind en vervolgens schóót ik vooruit. Ik haalde drie minuten van mijn beste tijd af.’

Hoe ga je dit laatste jaar als lopende advocate benaderen?

‘Ik wil vooral de basis verbeteren, werken aan duurvermogen en zorgen dat ik belastbaarder word. Ik wil sterker worden. Meer aankunnen. Er zijn natuurlijk wel wedstrijden die ik belangrijk maak, maar ik richt me meer op trainingen. Daarbij wil ik m’n lijf meer kunnen belasten. En hopelijk krijg ik wat meer rust aan m’n hoofd. Dit jaar is echt een kwestie van doorkomen.’

En dan, de opluchting?

‘Als ik alles rondkrijg, zeker ja. Ik hoop alleen niet dat er een financieel zwaard van Damocles boven m’n hoofd hangt. Als het allemaal lukt, zal het zeker opluchting en veel rust geven.’