Op de koudste ochtend van het jaar klinken er lichte voetstappen op de besneeuwde paden van Park Sonsbeek in Arnhem. De loper is nauwelijks te herkennen. Ze is van top tot teen in het zwart gekleed en heeft een capuchon over de pet op haar hoofd getrokken. Als een donkere schim zweeft Sameena van der Mijden zo door het spierwitte park.
Ze is een paar uur eerder wakker geworden met keelpijn en een lichte verkoudheid (geen corona), maar heeft zichzelf desondanks uit bed gesleept en daarna haar loopschoenen aangetrokken, want van in bed liggen is volgens haar nog nooit iemand beter geworden. Sinds ze haar eerste stappen zette als hardloper, heeft ze het vrijwel elke dag zo gedaan: weer of geen weer, topfit of niet. De enige dagen waarop ze in de afgelopen jaren níét liep, waren die waarop ze in het ziekenhuis lag, of herstellende was van een ultramarathon. ‘Na een 24-uurs race lig ik ook wel even een dag op de bank,’ zegt ze glimlachend. ‘Maar verder is lopen voor mij bijna als tandenpoetsen: niet meer weg te denken uit mijn leven. Als ik een dag niet heb gelopen, klopt er iets niet voor m’n gevoel, dan is het geen lekkere dag.’
Internationale marathonkalender 2025.
Bekijk hier de video van Sameena van der Mijden
Achteraf gezien was ze altijd al een loper, het kostte haar alleen wat tijd om tot dat inzicht te komen. Ze herinnert zich een sponsorloop op de basisschool voor het goede doel, waarbij haar overbuurvrouw een klein bedrag zou betalen voor elke ronde die haar buurmeisje zou lopen. ‘Ze had waarschijnlijk gedacht dat ze hooguit een tientje kwijt zou zijn, maar uiteindelijk liep ik zoveel rondes dat ze zestig euro moest doneren,’ zegt ze lachend. Toch zou het na die sponsorloop nog vele jaren duren voordat ze echt de liefde voor lopen ontdekte. Die ontdekking had een bittere oorsprong, waarover ze sindsdien nooit geheimzinnig heeft gedaan. In 2011 viel ze in handen van een loverboy, die haar met een groep vrienden verkrachtte, haar chanteerde met de video die hij daarvan maakte en ruim twee jaar lang gedwongen in de prostitutie liet werken. Nadat ze hem was ontvlucht en er een eind was gekomen aan een gitzwarte periode in haar leven, zette ze het letterlijk op een lopen. ‘In die periode kon ik mijn emoties niet goed kwijt bij andere mensen, want ik ben niet zo’n prater als het gaat om mijn eigen gevoel.’
Haar eerste ronde in 2013 ging om de plas achter haar toenmalige studentenhuis in Den Bosch, een omloop van precies 2,3 kilometer. Ze had bedacht die ronde wel in één keer te kunnen uitlopen, maar stond al na een paar honderd meter hijgend met haar handen op haar knieën. Hardlopen groeide sindsdien uit tot een belangrijk deel van haar leven. Inmiddels loopt ze gemiddeld zo’n 120 kilometer per week, met zo nu en dan flinke uitschieters naar boven. Aan haar motivatie is in de tussentijd weinig veranderd, want nog altijd is lopen een uitlaatklep. De kilometers werken louterend, ze helpen om haar gedachten te ordenen. ‘Daarbij speelt ook mee dat ik ADHD heb. Mijn hoofd staat daardoor 24 uur per dag aan. Soms is dat heel vermoeiend. Zelfs als ik ’s avonds op de bank zit en even een serie wil kijken, dwalen m’n gedachten de hele tijd af. Zo kom je nooit echt tot rust. Alleen tijdens het lopen is dat anders. De eerste kilometer ben ik er nog mee bezig wat ik die dag allemaal verder moet doen, maar daarna wordt het eindelijk een soort van stil in m’n hoofd.’
Ze heeft in de afgelopen jaren steeds haar grenzen als loper verlegd. Toen ze voor het eerst een wedstrijd over honderd kilometer ging lopen, dacht ze dat die afstand het maximale was wat een menselijk lichaam kan verdragen. Maar amper twee dagen na de race was ze alweer op internet op zoek hoe ze die grens weer net wat zou kunnen verleggen. De volgende stap was een 24-uurs wedstrijd, waarin ze tot 183 kilometer kwam. Nadat ze in 2018 Nederlands kampioene was geworden op de 100 kilometer, ging ze vorig jaar in training voor de Spartathlon, de hardloopwedstrijd van Athene naar Sparta over 246 kilometer die binnen 36 uur moet worden volbracht. Omdat die race werd afgelast vanwege corona, besloot ze als alternatief om in December in zes dagen tijd 500 kilometer te lopen voor Serious Request, de actie van radiozender 3FM voor het Rode Kruis.
Ze slaagde in die missie, al was het zeker in de laatste dagen een kwestie van de pijn verbijten, of zoals ze het zelf noemt: wegdrukken. ‘Dat komt denk ik vooral door mijn verleden. In de (..)
Lees de rest van dit verhaal in de Runner’s World 4, nu in de webshop!
Fotografie & video: Casper Rila
Tekst: André van Kats
