Janneke Scherpenhuyzen is niet alleen internationaal model, maar ook ambitieuze hardloper. Op 23 juni liep ze haar eerste ultra: de Marathon du Mont-Blanc. 90 kilometer door de Franse, Zwitserse en Italiaanse Alpen met maar liefst 6.330 hoogtemeters en een tijdslimiet van 25 uur. Hoe ging het? Ze deelt haar verhaal met Runner's World.
Mijn eerste ultra: de Marathon du Mont-Blanc
Twee uur ’s ochtends, mijn wekker gaat af. Na twee jaar lang de droom te hebben om ooit een echte ultra te lopen, is het nu dan echt zo ver. De 90 kilometer Ultra du Mont-Blanc, dwars door de bergen, een behoorlijke uitdaging. Hoogte trainen in Nederland is natuurlijk lastig; gelukkig had ik in Zuid-Afrika de nodige hoogtemeters gemaakt en ben ik een aantal weken voor de ultra ook in Luxemburg gaan lopen.
Vol gezonde zenuwen stap ik op het fietsje naar de start om in het donker om 4:00 uur ’s ochtends te starten in Chamonix, Mekka van de bergsport. Met de koplamp op en de hardloopstokken in de hand begint mijn avontuur. Nog nooit eerder heb ik in het donker hardgelopen, maar gelukkig is de trail genoeg verlicht door alle koplampjes om mij heen. Ik probeer mijn tempo zo kalm mogelijk te houden om energie te sparen, niet wetende hoe mijn lichaam en geest zullen reageren op deze bizarre afstand. De langste afstand die ik voor deze loop had gelopen was 44 km. Een behoorlijk verschil.
Om half 10 begint mijn maag te rommelen. Ik heb wel mijn eigen gelletjes en snacks mee, maar dat lijkt me niet genoeg: ik heb enórme trek. Er staan genoeg hulpposten klaar waar ik hoop wat vast voedsel te kunnen krijgen, maar die blijken helaas ook alleen maar snacks te hebben. Gelijk de eerste les voor de volgende keer: zorg voor je eigen support crew die langs de kant kan staan met reserve voedsel. Of neem zelf betere opties mee.
Tijdslimieten
Voor de totale afstand heb je 25 uur tijd, maar om de zoveel uur wordt bij de hulpposten met tussentijden gecontroleerd op je nog goed op weg bent. Als je niet voor dat tijdstip bij de post aankomt, worden de hekken gesloten en word je gediskwalificeerd. Om half 11 bij de post realiseer ik mij dit en kom ik erachter dat ik bij dat punt nog maar 3 minuten over heb. Pff wat een zenuwslopende gedachte, niet te doen! Gediskwalificeerd worden is wel het laatste waar ik mij op dat moment druk over wil maken. Bij de derde post heb ik welgeteld 30 seconden over tot de tijdslimiet. De daarop volgende 11 uur ervaar ik als een waas. Het enige waar ik nog aan kan denken: de tijdslimieten.
Wat niet veel mensen weten voordat ze een ultra gaan doen, is dat er voornamelijk veel gehiked wordt tussen het hardlopen door. En laat dat nou net mijn sterke punt zijn. Na jaren lang in Zuid-Afrika gewoond en daar veel gehiked te hebben, wist ik dat ik daarmee tijd kon inhalen. Waar ik meer tegen aan liep, was dat mijn energie op sommige momenten zo laag was door gebrek aan vast voedsel en rust.
Het mooiste gevoel: wanneer je denkt dat je echt niet meer kan, maar dan toch op de een of andere manier de energie en motivatie vindt om door te gaan. Je lichaam kan zoveel meer dan je denkt, zolang je mentaal sterk blijft en in jezelf blijft geloven. Ik moest en zou binnen de tijdslimiet van 25 uur over de finish komen.
Wakker blijven
Om 21:45 uur kom ik bij de laatste hulppost aan voordat het donker wordt. 73 km volbracht, 'slechts' 18.5 km te gaan. Koplamp weer op, warme laagjes binnen handbereik en mezelf mentaal voorbereiden op een lange nacht. Het enige waar ik mij op probeer te concentreren, is de ene voet voor de andere te zetten, de allerlaatste berg omhoog. Ik probeer met mijn laatste beetje energie mezelf wakker te houden, mijn oogleden voelen zo zwaar. Ik heb het gevoel dat als ik ze te lang zou sluiten, dat ik bovenop de berg van het pad af zou vallen. Dit voelt niet veilig meer. Ik bel mijn vriend en vraag aan hem om mij een tijdje wakker te houden. Het is inmiddels 1:00 uur ’s nachts.
Nog maar 11 kilometer te gaan. De laatste afdaling is erg technisch en gaat voor mijn gevoel in slow-motion. Maar ik weet nu wel zeker, zolang ik geen enkels ga verzwikken of van het pad af ga rollen, dan ga ik het halen. Ik kan het amper geloven. Het gevoel van overwinning begint langzaam mijn lichaam over te nemen. Met kippenvel loop ik de laatste kilometers tot aan Chamonix, naar de langverwachte finish.
De finish
23.38.27 is mijn officiële eindtijd. Als 776e hardloper ging ik over de finishlijn, als één van 46 vrouwen. Wat een overwinning. Dit was by far de allergrootste maar tevens allermooiste uitdaging die ik ooit in mijn leven heb volbracht. Uitgeput maar voldaan kruip ik met zonsopkomst mijn bedje weer in. De afgelopen 24 uur zullen als een eeuwige herinnering blijven. Op naar een volgende uitdaging, want wow, wat was dit een onvergetelijke ervaring!
