Journalist en programmamaker Hasna El Maroudi doet mee aan de Marathon des Sables. In een column voor Runner's World schrijft ze over haar voorbereiding. Lees hier het eerste deel, over de voorpret.
Marathon des Sables
Hoe meer ik lees, des te sterker de wens om mee te doen Marathon des Sables, Deze hardloper loopt hele kunstwerken op Strava Alles wat je wil weten over de Bruggenloop 2024. In zeven dagen tijd zal ik 252,8 kilometer door de Sahara van Marokko afleggen. Zelfvoorzienend, in de hitte, door het zand, over de hoge jbels. Voor sommigen een nachtmerrie, maar voor mij de ultieme droom. Of het echt de zwaarste race is zal nog moeten blijken. De UTMB door de Mont Blanc lijkt me eerlijk gezegd een stuk pittiger – de kou, het hoogteverschil, de strakke tijdslimieten –, ik moet er niet aan denken. Nee, doe mij maar de Marathon des Sables.
Als een manisch-geobsedeerde las ik de afgelopen jaren ieder artikel dat er te lezen is over de race. Ik keek talloze filmpjes over hoe je je voeten moet tapen om blaren te voorkomen (het tape knip je het best rond af), beluisterde podcasts met verhalen van ervaringsdeskundigen over hoeveel zouttabletten je per uur moet nemen (dat is afhankelijk van hoeveel zout je uitzweet) en over hoe jeje rugtas zo licht mogelijk kunt inpakken (er zijn deelnemers die zelfs hun tandenborstel kortwieken om eenpaar gram te besparen). Vrienden en collega’s gruwelen bij ieder detail, maar hoe meer ik lees, des te sterker de wens om mee te doen.
'Supergemiddeld'
Het punt is alleen: ik ben een zeer gemiddeld mens. Supergemiddeld zelfs. Dat is geen mening, dat is een feit. Voordat mijn training officieel van start ging, liet ik namelijk in een ziekenhuis een sportmedische test uitvoeren. De test was vooral ter geruststelling dat ik geen lekkende hartkleppen of piepende longen of god mag weten wat zou hebben. Het leek me een horrorscenario: me inschrijven voor de schreeuwend dure race (deel-name alleen al is om en nabij de 3000 euro) maanden-lang trainen, alle benodigde gear aanschaffen, om er vervolgens achter te komen dat mijn lichaam het om medische redenen niet aan zou kunnen.
Met mijn snelste marathon ooit nog vers in de benen toog ik dus naar het ziekenhuis, alwaar een dokter Mena een fietstest triomfantelijk het goede nieuws bracht. Ik kon gerust mijn kilometers opvoeren en deelnemen aan de MDS, want voor zover te zien is, ben ik helemaal gezond. Of in zijn woorden: ‘Ik zie geen beren op de weg waarom je niet zou kunnen deelnemen, alles is goed, je bent supergemiddeld.’
Nu zal de gemiddelde persoon bij zo’n mededeling in zijn of haar handen wrijven en tevreden aan de slag gaan met allerhande training- en voedingsschema's, maar ik had net mijn achtste marathon gelopen. Had ik al gezegd dat het mijn snelste ooit was? De coronakilo’s waren de maanden ervoor als sneeuw voor de zon verdwenen, als een jonge hinde dartelde ik de vele trappen in ons huis moeiteloos op en af en de voorheen zo uit-puttende fietstocht van Rotterdam-Noord naar Rotterdam-Zuid was een eitje geworden. In de autorit naar huis vroeg ik me dus af: hoe is dít gemiddeld? Ik vond dat ik voor al mijn inspanning op z’n minst een 8,5 verdiende, en toch zeker geen lauwe gemiddelde 7.
Kan een gemiddeld mens meedoen aan Alles wat je wil weten over de Bruggenloop 2024?
De arts had met zijn goedbedoelde opmerking een snaar geraakt. Ik had er juist alles aangedaan om mijn conditie te verbeteren, om een echte hardloper te worden en niet langer gemiddeld te zijn. Een gemiddeld mens kan toch niet deelnemen aan Alles wat je wil weten over de Bruggenloop 2024?, ging door mijn hoofd. Was ik wel klaar voor de Marathon des Sables? Is het niet beter om het nog een jaartje uit te stellen? Om de tijd te nemen, om sneller te worden en nog meer kilometers te vreten? Misschien ben ik over een jaar een echte hardloper? Mijn ambitie is al jaren om de MDS voor mijn veertigste verjaardag te voltooien. In maart word ik 39, eigenlijk is het dus nu of nooit. Maar wie zal het merken als ik het een jaartje uitstel en hem pas op mijn veertigste ren?
Gelukkig werd ik er al swipend op Instagram door back of the pack-runner Latoya Snell –Deze hardloper loopt hele kunstwerken op Strava The Running Fat Chef – aan herinnerd dat iedereen die hardloopt een echte hardloper is. Of je nu 7 kilometer per uur loopt of veertien, of je nu maatje XS hebt of XL. Wie het geluk heeft blessurevrij en vrij van andere kwalen door te kunnen trainen, kan een race voltooien. Ook super gemiddelde mensen. Zo liep Snell, die vanwege haar pos-tuur vaak te maken krijgt met fat shaming, maar liefst 27 marathons én de Javelina Jundred, een race over 100 kilometer. Het stelde me gerust te weten dat ik mezelf niet hoef om te toveren tot een superatleet om deMDS te kunnen voltooien. Het enige dat ik hoef te doen is gedisciplineerd op mijn supergemiddelde niveau mijn training volhouden en hopen op het beste.
Volg je Runner's World al op Instagram en Facebook?
