Het is bijna zo ver! Van over de hele wereld komen er deze zomer meer dan tienduizend topatleten samen in Parijs voor het grootste sportevenement ter wereld: de Olympische Spelen. Reis naar Parijs met de ouders van Maureen Koster de Reis naar Parijs duikt Runner's World in de wereld van betrokkenen die vol passie meeleven naar één van de belangrijkste momenten in het leven van een dierbare. Deze week spreken we met Wim en Liesbeth Koster, de ouders van middellange afstand atleet Maureen Koster.
In hoeverre zijn jullie al bezig met de Olympische Spelen?
‘We hebben alles een half jaar geleden al geregeld. We dachten dat het een stuk makkelijker zou worden dan Rio de Janeiro in 2016, want het is dichterbij. De caravan mee en naar een camping in de buurt van Parijs. Dat bleek niet mogelijk. Je kon nergens boeken! Ik heb elke camping bekeken, maar er was niks beschikbaar. Ik heb zelfs geprobeerd om in mijn steenkolen Frans te bellen, maar ook dat hielp niet. Dus was de volgende stap: Airbnb’s boeken.’
Even was er vreugde, want de familie had iets geboekt. Eind goed, al goed? ‘Ook niet gelukt, want die werden na het boeken gecanceld. Drie weken later stonden dezelfde verblijven voor 1500 tot 2000 euro duurder weer online. Daarna hebben we het zelfs bij Disneyland Parijs geprobeerd, maar helaas zonder succes. Uiteindelijk heeft onze jongste dochter een hotel weten te bemachtigen op een paar kilometer van het Stade de France. Het stadion waar Maureen in actie gaat komen.’
Hardloopfamilie Koster: zelf actief en bijna altijd aanwezig bij toernooien
Wim en Liesbeth reizen dochter Maureen bijna altijd achterna, vaak vergezeld door haar zus en Maureens partner Rob. ‘Dat willen we zelf erg graag, maar Maureen vindt het ook fijn. We zijn een echte hardloopfamilie.’
Wat is dat, een echter hardloopfamilie? Vader Wim liep zo goed als alle afstanden, maar wandelt nu vooral rond in de muziekwereld. Na meerdere operaties aan zijn knieën werd het tijd voor een andere hobby: blues harp spelen. Zijn broer Bert, tevens jarenlang coach van Maureen, was zelf ook zeer actief als loper. Moeder Liesbeth loopt nog steeds recreatief hard; zo’n drie keer per week. En de zus van Maureen? ‘Onze jongste dochter was ooit van het sprinten en is nu vaak te vinden op de padelbaan.’
Wanneer merkten jullie: onze dochter heeft een exceptioneel talent?
‘Maureen was toen 8 of 9 jaar oud. Ze wilde altijd voorop lopen, zelfs tijdens races met volwassenen. En dat lukte ook nog.’ Vervolgens begeleidde vader Wim haar in het begin, opgevolgd door oom Bert.
Vreugde of zorgen?
Op het moment dat een talent in de sport door trainers en eventuele sponsoren wordt herkend, komt er een hoop op een kind af. Hoe ging dat bij Maureen? ‘Wij laten de kinderen redelijk vrij. We faciliteerden het hardlopen en natuurlijk letten we wel op. Op een gegeven moment werd Maureen bekender en deed ze af en toe interviews. Toen hebben we al snel gezegd: als je het antwoord even niet, of iets niet wil vertellen, geef gewoon aan dat je er later op terug komt. We hebben er altijd op gehamerd dat ze zich niet moet laten verleiden tot bepaalde uitspraken. Verder is ze een vrouw met gezond verstand, dus was er niet veel sturing nodig.’
Toen Bert Koster de trainer werd van Maureen, veranderde er ook iets in de rol van Wim en Liesbeth: ‘Op het moment dat Bert haar ging trainen moesten wij een stapje terug doen, want als er van alle kanten wordt gezegd wat ze wel of niet moet doen, werkt het niet.
Er zijn een paar ingrediënten die wij belangrijk vonden: rond een studie af, bijvoorbeeld. Uiteindelijk heeft ze haar studie rechten afgerond. Waarom we dat zo belangrijk vonden? Je ziet veel atleten die na hun loopbaan nog iets moeten opstarten. Dat is moeilijk en je moet dan weer leren om te leren. Maureen heeft geen pauze genomen en daardoor bleef ze in het ritme om topsport en studie te combineren. Ze is erg gestructureerd.’
Hoe gaan jullie om met mindere periodes?
‘Maureen heeft een paar jaar geleden serieus getwijfeld om te stoppen. Ze zat net in Engeland bij haar nieuwe coach om haar carrière een nieuwe impuls te geven. Toen kwam corona om de hoek kijken en kon ze nog net het vliegtuig naar Nederland pakken. Daarna zat ze hier weer alleen.’ Vervolgens fietste Liesbeth met haar mee tijdens trainingen. ‘Haar vriend Rob heeft destijds ook een grote rol gespeeld. Hij zei: ‘Het is geen goed idee dat je op deze manier stopt’.
Maar toch, in je eentje zo hard trainen is niet te doen. Ook al liep Rob mee en gingen ze naar Tenerife, op een gegeven moment was het op. Zowel het geld als de mentale energie. En dan kan je het niet meer zo goed opbrengen. We probeerden haar te motiveren, maar zij moet het doen en willen.' Maureen vond het plezier terug bij Grete Koens, haar huidige trainer. Koens deed ook haar verhaal in de Reis naar Parijs.
Hoe is een wedstrijddag voor jullie als ouders?
‘Voor mij niet best’, en Liesbeth schiet in de lach: ‘Ik zeg wel eens dat ik een ontzettend sterk hart moet hebben, want eigenlijk trek ik de wedstrijden van Maureen niet. Het voelt alsof ik zelf aan de start sta. Hier lachen ze erom, maar de spanning begint de avond van tevoren al. Ik wil zo graag dat haar harde werken wordt beloond. Ik gun het haar enorm en weet wat ze er voor moet doen en laten.
Wim is daar gelukkig veel relaxter in. Hij weet ook precies hoe de vlag erbij hangt. Elke nuance in haar blik en houding kan hij plaatsen, zelfs op televisie.’ Een voorbeeld: ‘Ze gaat haar PR niet halen vandaag, dat zie ik aan haar. Hoe ze haar schouders en hoofd houdt’.
Op een wedstrijddag hebben we ook nog contact met Maureen. We spreken soms nog bij een koffietent af, of we zien elkaar bij haar hotel. Ze sluit zich niet helemaal af op zo’n dag. Ze is heel perfectionistisch en gedreven, maar op zo’n moment is het werk gedaan. Maureen is altijd goed voorbereid.
Na de race is Maureen eigenlijk zelden tevreden. Dat is soms goed, maar we zeggen vaak dat ze er ook van moet genieten. Dat lukt de laatste jaren steeds beter sinds ze bij Grete traint en samen is met Rob. Dat is een wereldgozer. Het klopt nu allemaal.’
In de Instagram-bio van Maureen staat ‘Dangerous when hungry’, merkten jullie daar vroeger wat van?
'Maureen verbruikt door haar topsportleven heel veel energie, dus moet ze dat ook weer aanvullen. Een heel verschil met vroeger, want Maureen was tot haar zesde een hele slechte eter. Vervolgens kwamen we bij een huisarts, eentje van de oude stempel. ‘Zet maar geen bord voor haar op tafel, en negeer haar maar’, adviseerde hij. Dat advies volgden we op. ‘Hoef ik niks te eten?’, vroeg Maureen nadat we alleen voor ons twee borden op tafel zetten. ‘Nee hoor’, zeiden we, ‘want jij vindt toch niks lekker. Ga maar weer lekker spelen’. Dat was zo raar dat ze toch aan tafel kwam zitten. Met de jaren is het echter veranderd en nu eet ze van alles. Een echte liefhebber.
Wanneer zijn jullie tevreden met de Spelen?
‘We zijn pas tevreden als Maureen voldaan terug kan kijken op een manier van: ik stond er en ik deed gewoon mee. Natuurlijk wil ze zo ver mogelijk komen en dat gunnen we haar. Ze zegt zelf vaak: ‘Die Spelen, daar ga ik gewoon van genieten’. Als zij dat kan, dan kunnen wij dat ook.’
Volg Runner's World op Instagram en Facebook Harvey finisht marathon met gebroken been.
