Hoewel ik al meer dan tien jaar marathons loop, krijg ik nog steeds de kriebels wanneer ik aan de start sta. En hoe vaak ik de klassieke afstand ook loop; er is altijd iets nieuws dat ik leer over de marathon én over mezelf. Toen een vriend vroeg of ik me wilde inschrijven voor de halve marathon van Atlanta van 2022, die op 27 februari plaatsvond (50 dagen voor Boston, die ik ook zou lopen), zou een verantwoordelijke loper deze halve marathon hebben gebruikt als test voor de marathon. En ook al ben ik een ervaren loper; ook ik ben een sterveling en dus niet immuun voor overmoed...
Back-to-back marathons lopen
Het was rond deze tijd maart 2021 en ik dacht niet rationeel na. Vakanties waren geannuleerd en hardloopwedstrijden uitgesteld vanwege het coronavirus. Ik hield me bezig met hardlopen, was mijn zoveelste bananenbrood aan het bakken en staarde naar mijn akoestische gitaar die in de hoek stof aan het verzamelen was. In deze ongewone situatie nam ik een overhaaste beslissing: in plaats van de halve marathon van Atlanta, schreef ik mij in voor de volledige afstand. Hieronder lees je hoe ik me voorbereidde, een greep uit mijn gedachten én de nasleep.
Ik bleef bij mijn gebruikelijke trainingen
Lees: ik had niet echt een plan. Ik deed hoofdzakelijk loopjes tussen de 5 en 10 kilometer op een rustig tempo, en liep hier en daar een 5 km-wedstrijd.
Al bij het kleinste pijntje sloeg ik trainingen over
Pauzes nemen om zo gedwongen pauzes te voorkomen is volgens mij bijna het verstandigste wat je als loper kunt doen. Van november tot februari heb ik verschillende keren drie aaneengesloten dagen rust genomen. Naarmate de wedstrijden dichterbij kwamen, stelde ik me daarnaast een bescheiden doel: beide marathons op een goede manier uitlopen.
Er zullen altijd anderen beter zijn dan jij
Shalane Flanagan. Brittany Charboneau. Ik bedoel: ja echt, moesten jullie mij weer overtreffen? Moesten jullie echt weer schitteren terwijl ik door de sneeuw sjokte op waardeloze trainingsdagen? Om op mijn eigen, niet zo indrukwekkende, manier de wedstrijd uit te lopen? Pff, hoe durven jullie...
Soms, als alles fout gaat, gaat je wedstrijd fantastisch
Ook al speelde ik relatief op veilig; de week voor de wedstrijd ging alles fout. Ik had een keelinfectie. Mijn vlucht naar Atlanta werd, twee dagen voor de wedstrijd, geannuleerd. Ik dronk er maar een cocktail op in een bar en nam de volgende dag een vlucht. De avond voor de marathon at ik een decadent Mexicaans diner met een glas wijn erbij. Om het geheel af te maken, koos ik ook nog voor een dessert met drank erin. Het gevolg? Ik deed geen oog dicht. De ochtend van de wedstrijd was het somber weer: winderig, regenachtig en koud. Het leek net of het universum tegen me was. En toch, ondanks alles, kwam ik als eerste vrouw over de finish. Ja, het was een rare dag...
En soms, als alles vlekkeloos verloopt, loop je als een natte krant
Na Atlanta liep ik zeven dagen helemaal niet en voegde ik vervolgens een wekelijkse rustdag toe aan mijn trainingsplan. Toen het weekend van de Boston Marathon bijna aanbrak, voelde ik me weer fris en wedstrijdklaar. Het koele, gematigde lenteweer was perfect. Ik had de nacht voor de wedstrijd voldoende geslapen, was niet aan de drank gegaan én had een geweldige afspeellijst klaarstaan. In mijn startvak was ik er klaar voor. Ik had mijn veters gestrikt, de schuurgevoelige plekken voorzien van Vaseline en mijn oordopjes uitgedaan om naar het volkslied te luisteren. Niets kon me tegenhouden.
Behalve een defecte, geluidloze linker oordop. Ik probeerde het moment van het passeren van de startstreep uit te stellen en mijn oordopjes opnieuw te synchroniseren met de BlueTooth van mijn hardloophorloge. De toeschouwers dachten waarschijnlijk dat ik me irriteerde aan hun gejuich, want ik liep de eerste paar kilometer met mijn wijsvingers op de knoppen van de oordopjes, wanhopig hopend dat ze allebei geluid zouden gaan maken. Maar de linker oordop bleef stil. Niet blij met het vooruitzicht drie uur lang niet naar mijn eigen, zorgvuldig geselecteerde muziek te kunnen luisteren, overwoog ik voor het eerst een DNF. Wat zou het uitmaken als mijn Boston Marathon-streak eindigde na negen jaar? Tellen we de virtuele loop van 2020 überhaupt wel mee? Dus wat als ik weg zou lopen en met een lift terug naar de stad zou gaan? Al deze vragen spookten door mijn hoofd.
Maar: Gepubliceerd op: 30/11/2022. Volg Runners World.
Probeer het, maar pak het wel slimmer aan...
Na een korte rustperiode (omdat ik langzamer liep, was mijn herstel de week na Boston sneller), veranderde mijn teleurstelling over mijn slechte prestatie in Boston van bitterheid naar motivatie. Ik was vastbesloten het beter te doen en hoger te mikken. Als ik in korte tijd twee marathons kon lopen (eentje die ondanks de slechtste omstandigheden prima verliep en eentje die ondanks uitstekende omstandigheden jammerlijk eindigde), kon ik misschien, heel misschien, een pr lopen op mijn volgende marathon en eindelijk de magische drie uur doorbreken.
Om dit te bereiken, wist ik dat ik moest toegeven. Ik moest dingen gaan doen buiten mijn comfortzone. Ik begon met wat ik vóór 2020 zou hebben vermeden als een wespennest: yoga, snelheidswerk en lange duurlopen. Game on! Ik zal jullie laten weten hoe dit verhaal afloopt wanneer ik deze herfst mijn twintigste (!) marathon heb gelopen...
